بررسی تاثیر مستقیم دیازپام بر پارامترهای قلبی (فشار بطن و نوسانات آن، ضربان قلب و میزان جریان مایع کرونری) در قلب مجزا شده موش صحرایی هیپوتیرویید در شرایط ایسکمی ری پرفیوژن

زمینه و هدف: هیپوتیروییدیسم قدرت انقباض و ضربان قلب را کاهش می دهد. از آنجایی که دیازپام نیزعملکرد قلبی را تعدیل می کند، هدف این مطالعه بررسی تاثیر مستقیم دیازپام بر عملکرد قلب مجزا شده موش صحرایی هیپوتیرویید بود. روش بررسی: مطالعه ی تجربی روی 30 سر موش صحرایی در 4 گروه (کنترل، هیپوتیروییدی، کنترل دیازپام و هیپوتیرویید + دیازپام) صورت گرفت. قلب های مجزا شده، مطابق روش لانگندورف به شکلretrograde با محلول کربس پرفیوژ و سه مرحله پایه، ایسکمی و ری پر فیوژن را گذراندند. پارامترهای عملکردی قلب، از جمله نوسانات فشار بطن چپ، ضربان قلب hr(heart rate) وrpp(rate pressure product) سنجش شدند. یافته ها: در گروه هیپوتیرویید در مرحله ی پایه عملکرد قلب به شکل معنی داری پایین تر از گروه کنترل و کنترل دیازپام بود (به ترتیب 01/0 p=و 001/0p=). درصد افت hr وrpp پس از دریافت دیازپام نسبت به مرحله ی پایه در دو گروه کنترل دیازپام و هیپوتیرویید به همراه دیازپام تفاوت معنی داری داشت (به ترتیب 001/0p= و 002/0p=). درصد بازگشت rpp در مرحله ری پرفیوژن در گروه هیپوتیروئید (5±60 درصد) نسبت به کنترل (1±38 درصد) و در گروه هیپوتیروئید + دیازپام (8±87 درصد) نسبت به گروه هیپوتیروئید (5±60 درصد) افزایش معنی داری داشت (به ترتیب 0001/0p< و 02/0p=). نتیجه گیری: به کار گیری دیازپام در مراحل پایه و ری پرفیوژن، تاثیرات ناشی از هیپوتیروییدیسم را در موش صحرایی تشدید می کند، به طوری که باعث افت بیشتر عملکرد قلب موش صحرایی هیپوتیرویید در مرحله ی پایه و افزایش درصد بازگشت آن در مرحله ری پرفیوژن می شود. این تاثیرات احتمالا می تواند به دلیل اثرات مشترک دیازپام و هیپوتیروییدیسم بر کانال های کلسیمی نوعl و یا میزان اکسیژن مصرفی در موش صحرایی باشد.